1&.Nadchodzi nowa era.

"Przeszłości nie da się zmienić, ale przyszłość wygląda całkiem nieźle."

Po paru godzinach dojechałam motocyklem Enduro w czarnym kolorze, do mojej 'siedziby'.
Stara chałupa, wynajęta przez 'szefa', na odludnym miejscu przy starym, ale działającym tartaku. To miejsce zawsze działało na mnie w specyficzny sposób. Nie potrafiłam tam wytrzymać. Dlatego zawsze mam przy sobie kumpli i kumpele.
- Lucy, Lucy, Lucy... To już piąty raz w tym roku, a ja nadal muszę czyścić ci konto - odezwał się starym, chrapliwym głosem Jeremie, nasz 'szef'. Jeremie przewodził naszej ekipie, zabijającej wampiry.
- To twój problem, nie wywalisz mnie - powiedziałam, podchodząc do niego i plując mu 'niechcący' w twarz.
- A skoro mowa o wywalaniu, to musi ktoś wylecieć i ty go załatwisz - powiedział, robiąc zadowoloną minę. Podniósł dłoń do twarzy i ją wytarł.
- O nie! Harry miał to robić w tym roku. Taka była umowa - sprzeciwiłam się, patrząc mu w oczy i szczerząc się w uśmiechu.
- Moja droga, to ja tu wydaję karty, a jeżeli zaraz nie weźmiesz się do roboty, to...
- To co? Wylejesz mnie? Nie dasz rady - powiedziałam pewnie, przeszywając go wzrokiem.
- To będziesz mieć spore problemy, a przy okazji sprzątnę ci tego Ethana, rozumiesz? - To nie było pytanie, to była groźba. A mnie się nie grozi.
Ethan to mój niczego nieświadomy brat. Ma ułożone życie daleko stąd ze swoją żoną Charlotte, miłą brunetką. Ma z nią dwójkę dzieci: dziewczynkę Julie i synka Paula. Brat pracuje jako lekarz, jest szczęśliwy i nie mam zamiaru psuć mu życia.
- Jeżeli tylko go tkniesz...
- To co? To co mi zrobisz? Zabijesz mnie?- spytał szyderczo, łapiąc mnie za podbródek.
- Nie. Wynoszę się z tej budy!- krzyknęłam, wyrywając się z jego uścisku, zakładając kask i wskakując na motocykl. - Jack, jedziesz, czy zostajesz?!- krzyczę, wołając jednego z moich kumpli.
- Jestem - mówi, wskakując na Enduro. - Mogę dziś prowadzić?- pyta, robiąc słodką minę.
- Masz sprzęt?- pytam, wiedząc, że odpowie twierdząco.
- Jasne, to mogę?- pyta ponownie, nie odpuszczając.
- Dobra - mówię, wstając i przesiadając się do tyłu. - Masz - dodaję, podając mu kask.
Oplatam go ramionami w pasie i kładę nogi obok jego.
- Tylko nie ciesz tak mordy, dobra?- mówię, ostrzegając go.- To tylko ten raz.
- Okej.
- I nie myśl o tym.
- Nie no, tak się nie da - mówi, puszczając kierownicę i uśmiechając się przy tym.
- Dobra, myśl sobie co chcesz, ważne żebym tego nie wiedziała - mówię, także unosząc jeden kącik ust.- A ty Jeremie, sobie uważaj, bo nie wiesz z kim zadzierasz - mówię, słysząc już odgłos silnika i czując kłąb dymu wydobywający się z rury. A na koniec szepczę jeszcze do ucha Jack' a: - Jedź ostro, kochany.

________________________________________________

Pędziliśmy tak szybko, że nie widziałam znaków, ale jeździliśmy tą drogą tak często, że mamy to wyuczone na pamięć. Zmierzaliśmy do opuszczonej stacji kolejowej, gdzie mieszkają dwie osoby - Cooper i Michael.

Gdy dojechaliśmy, czułam że coś jest nie tak.

- Jack, dawaj pałkę i shotgun (czyt.szotgan- dop, od autorki) - mówię szeptem, wyciągając rękę po narzędzia.

- Po co?- pyta, podając mi broń.

Przyczepiam pałkę do paska i przewieszam broń przez ramię, trzymając strzelbę na wprost.

Idę w stronę domku, gdy nagle ktoś z całej siły uderza mnie w brzuch.

- Lucy!- słyszę krzyk Jack' a.

Próbuję wstać, co mi się udaje. Wymierzam w czarną plamę, rozmazaną przez łzy i naciskam na spust. Słyszę jęk, możliwe, że to coś to wampir. Strzelby są ze srebra, oblane święconą wodą i z drewnianym czubkiem. Maksymalna pewność, że każdy krwiopijca padnie.

- Lucy, Jack!- słyszę głos Cooper' a.

Ktoś mnie łapie, ma gołe ramiona, są chłodne i umięśnione, podnoszę głowę i  widzę już nieogolonego Michaela.

- Nic ci nie jest?- pyta, kładąc mnie ostrożnie na ziemi.

Michael to przystojny facet, nawet bym się skusiła, gdyby nie to że mam urazę do mężczyzn, jeżeli chodzi o miłość. Niebieskie oczy, chabrowe włosy i kwadratowa szczęka.Niezłe ciacho.

- Nie nic, ale trochę boli mnie brzuch - powiedziałam, uśmiechając się.

- No jasne, dostałaś porządnie metalową rurą po żebrach - powiedział, śmiejąc się.

- Co cię tak bawi?- pytam trochę za ostro.

- Nic, tylko masz ładny brzuch - poczułam, że mam odkrytą bluzkę, a po chwili jego dłoń na mojej skórze. Niespodziewanie z moich ust wydobył się jęk.- Będzie niezły siniak.

- I co z nią?- pyta Jack, a po chwili podbiega Cooper.

- Nic - mówię, podnosząc się powoli i krzywiąc twarz z bólu. "Niezły siniak" to będzie obrzydliwy siniak.

Gdy wstałam, od razu zadałam sobie podstawowe pytanie:

- Co to było?- pytam.

- Trafiłaś chyba cywila - mówi Cooper.

- Nie to nie cywil, nie uniósłby kilkutonowej rury - odpowiada Michael, podtrzymując mnie jeszcze przez chwilę.

- Zaraz zobaczymy tego gnojka - jęczę i idę kulejąc w stronę napastnika, wyciągam metalową pałkę. Po chwili stoję nad nim i pluję na niego. - I co sztywniaku? Taki jesteś teraz odważny?- pytam, patrząc na zwijającego się z bólu chłopaka.

- Przestań pro...proszę - wyjąkał cicho.

- Po co? Takie pijawki, jak ty już dawno umierają, dzięki tej strzelbie, a ty jeszcze żyjesz. Jak?- pytam.

- Nie jestem wampirem, idiotko - mówi, uśmiechając się złośliwie. - Jestem czymś gorszy. Słyszałaś o nowej erze? Ona już nastaje.

- Po pierwsze nie mów do mnie idiotko, farfoclu - grożę mu - a po drugie, jaka era?

- Une nouvelle ère. Guerre, tombé du divin et chaud avec le froid - mówi, uśmiechając się szyderczo.

- Co on tam mamrocze, Cooper? - wołam przyjaciela, który jako jedyny studiował na uniwersytecie wszystkie języki świata.

- To francuski - mówi i zaczyna tłumaczyć: - Nadchodzi nowa era. Wojna, upadłych z boskimi i gorących z...zimnymi - przeciąga wyraźnie niepewien.

W głowie zaczyna mi się wszystko układać, od lat nie wiedziałam kim jestem oprócz imienia, nazwiska, wieku i miejscowości, w której rzekomo się urodziłam. Teraz wszystkie dziury, niedopowiedzenia, wszystko się dopełniło.

- Kiedyś byłam dżinem, ale upadłam - szepczę do siebie przez zaciśnięte zęby.

- Vous êtes la clé, la dernière gin tombé - wyszeptuje, krzywiąc usta w strachu.

- Lucy? On mówi, że jesteś jakimś kluczem, ostatnim upadłym dżinem?- mówi Cooper.

Nagle w głowie ukazały mi się słowa, które słyszałam już kiedyś; w dniu swoich narodzin:

Czas na zemstę, na bitwę życia i śmierci. Światłość się zjednoczy, ciemność zbiera armię. Gdy dojdzie do tej godziny, klucz musi zdecydować kto wygra, światłość, czy ciemność. Miłość, zdrada. Czy rozsądek i przyjaźń.
Niebezpieczna śmiertelniczka, Klucz.

- Niemożliwe - wyszeptałam.

- Lucy?- w głosie Michaela było słychać niedowierzanie i strach.

- Chłopcy, czas na polowanie- mówię, obracając kij wokoło ręki.- Pozbijamy trochę złych dup.

_____________________________________________

No to kochani, proszę

Komentujcie.

Następna część w czwartek.

Buśka :*