Prolog.

Hej wszystkim, to mój trzeci blog. Zapraszam także do innych:

http://moc-jednej.blogspot.com/

http://przez-szpony.blogspot.com/

I mam nadzieję, że spodoba wam się mój blog.

A, CIEKAWOSTKA:

To nie będzie kolejna, dęta opowieść o wampirzym romansie, ale o niezwykłej śmiertelniczce, dla której nie ma rzeczy niemożliwych.

_______________________________________________________________

"Nie jest ważne kto kim się urodził, ale czym się stał!"

- Lucinda Blakfire, została oskarżona o usiłowanie zabójstwa...

Bla, bla, bla... O, moja guma straciła smak, powinnam ją wymienić.- pomyślałam i wyplułam gumę, przyklejając ją do stolika, przy którym siedziałam.

- Masz gumę?- pytam Sary, która była moim obrońcą w sądzie. Tak, oskarżono mnie o wiele przestępstw.

- Tak, już ci daję - odpowiedziała, sięgając do kieszeni, podała mi jeden listek. - Zżera strach?

- Nie, nudzę się - odpowiedziałam, żując już gumę i zamyśliłam się przez chwilę.

- Pani Lucindo?- spytał niepewnie sędzia, zachęcając mnie do nieznanego mi pytania.

- Yyy, co?- zapytałam, kładąc nogi na biurku.

- Czy przyznaje się pani do wymienionych oskarżeń?- pyta, wskazując na jakieś kartki, z wydrukowanymi literkami i z ręcznymi podpisami, złożonymi z niewyraźnych liter. Nie podnosił z nich wzroku.

- Nie - odpowiedziałam z uśmiechem, przeżuwając gumę.

- Jest pani bardzo obciążona. - Wzruszyłam ramionami.- Między innymi zarzuca się pani: zabójstwa, kradzieże...

- E, pożyczki - przerwałam mu, podnosząc palec do góry i zmieniając uśmiech na poważną minę.

- Pożyczki i zniszczenia mienia różnych miast.- Podniósł wzrok na mnie.

- Nie zgadzam się z nimi - posłałam sądowi krótki, ale znaczący uśmiech.

- Proszę wezwać na salę świadka Roberta... Bagginsa.- Spojrzał szybko na strażnika.

Zaśmiałam się długo i na cały głos, gdy na salę wszedł "Bob".

- Bob?! Baggins?! Hobbit? Ale teraz pojechałeś.- Uśmiechnęłam się do niego, pewna siebie, na co on odpowiedział mi tym samym.

- Proszę się uspokoić panno Lucindo, bo przyznam pani w końcu karę pieniężną - powiedział sędzia. No więc nie powstrzymałam się i z uśmiechem na twarzy wywaliłam mu język.

- Tak, więc jestem Bob...

- Robert Baggins. Tak to już wiemy, co dalej?- pyta, uderzając w zdenerwowaniu młotkiem, ponieważ cały czas chichoczę z nazwiska chłopaka.

- Mieszkam w Glasgow, mam pracę jako mechanik samochodowy.

Znów zaczynam się śmiać, brakuje mi tchu. Żeby tak kłamać! Tak dobitnie, a oni w to wierzą.

- Pani Lucindo, zostaje pani ukarana za przeszkadzanie, grzywną stu złotych - powiedział sąd wściekły, lecz ja nie przestawałam chichotać.

- Lucy, nie pomagasz sobie - powiedział świadek, czyli tak zwany "Bob".

- Dobra, daję wam znak. Teraz!- krzyknęłam.- Ja robię wielkie wyjścia.

_______________________________________________________

To na tyle prologu.

Jak się wam podobało?

Komentujcie kochani.

Buśka :*